JULIAN TUWIM 4

No, tradycyjnie coś o Tuwimie:

 "SCHERZO"

Śpiewała wesoło - i nagle w śmiech,

Sam śpiew ją rozśmieszył: że śpiewa.

I śmiech zaczął sypać ze śpiewem jak śnieg,

I śmieje się, śmieje, zaśmiewa.

Bo jak się tu nie śmiać? Wydłuża się głos

I dźwięki, i dzwonki nawija

Na nuty, na nitki, na strunki jak włos ,

I piankę ze srebra ubija.

Wesoło się śmiała - i nagle w płacz,

Sam śmiech ją rozpłakał i trzęsie,

I łka, i zanosi się łzami: "No patrz!

No patrz! Rozpłakało się szczęście!"

Ucichła powoli. I rękę na pierś,

Jak lilię na grobie składa.

I patrzy daleko - i widzi śmierć,

Bezmyślna, zastygła i blada.

Gdy czyta się to pierwszy raz, trudno to od razu zrozumieć, ale tak ogólnie to się da. :)